श्री                                12
संध्याकाळी अगदी अंधार पडे पर्यंत दोघांनी आधी उंच वाढलेले गवत कापून काढले.राजेश्वरी ठरवूनही आदल्या दिवशी हे काम करू शकली नव्हती.मारोती मंदिर साफ करण्यात कितीतरी वेळ गेला होता.गवत कापल्याने रस्ता छान दिसू लागला होता.निदान दोन तरी रोपं आज लावायचीच असे ठरवून रघुनाथने त्याला आवडलेल्या जांभळ्या अन पिवळ्या फुलांची रोपं जमिनीत रोवून आजच्या दिवसाचे काम संपविले.तुळशी करता वेगळी जागा त्याने बघून ठेवली होती.राजेश्वरीने केलेल्या कालवणाचा सुवास भुकेची जाणीव करून देत होता.

              रात्री जेवून सतरंजीवर पडल्या पडल्या रघुनाथला गाढ झोप लागली.राजेश्वरी कितीतरी वेळ जागीच होती.केव्हा तरी अर्धवट झोपेत तिला कुणीतरी गाणं म्हणत असल्याचा भास झाला.खर तर तिला अजिबात उठायची इच्छा नव्हती पण मनातली उत्सुकता तिला झोपू पण देणार नव्हती.ती हळूच उठली,खोलीबाहेर डोकावून बघण्याचा मोह आवरून तिने रघुनाथला हलवून जागे केले.त्रासलेल्या रघुनाथच्या तोंडावर हात ठेवून तिने बाहेर खूण केली.विस्फारलेल्या डोळ्यांनी दोघही बघू लागले.एक शुभ्र वस्त्र परिधान केलेली स्त्री गाणं म्हणत होती.स्वतःच्या एकटेपणाची कुठलीच भीती बहुदा तिला नसावी.रघुनाथ उठून तर बसला पण तिचा पाठलाग करावा की नाही या संभ्रमात असतानाच ती स्त्री कुठे तरी नाहीशी झाली.उरलेली रात्र दोघांनी जागूनच काढली.
                  सकाळी रघुनाथ म्हणाला तू चल माझ्या बरोबर मी सांगतो महाराजांना.राजेश्वरीने स्पष्ट नकार दिला.बापू मला अजिबात भीती वाटत नाही.तुम्हीच मला लहानपणापासून शिकविले,आणी आता तुम्हीच,रघुनाथने मान हलविली.नाही पण पोरी मला यायला किती रात्र होते,अन अश्या ओसाड जागेत तू एकटी, छे.पटत नाही.बापू माझ्या सोबतीला आता बरीच मंडळी आहेत हं.ए तुझ नाव काय ठेवायचं वाघ्या म्हणू का ?कुत्र्याच्या पिल्लाने समजल्या सारखी मान हलवली,शिवाय आपण काल आणलेली रोपं ती मात्र तुम्ही जायच्या आधी सगळी लावून जा.रघुनाथला माहिती होतं आता राजेश्वरी ह्या रहस्याची उकल केल्याशिवाय स्वस्थ बसणार नाही.राजेश्वरीला आरसा खुणावत होता.कधी एकदा काम संपतं अन आज जाऊया का त्या खोलीत ?  
                                            सौ.उषा.