श्री                                     २4
                              रात्रभर राजेश्वरी झोपू शकली नाही.काही न  सांगताही तिच्या मनातली खळबळ रघुनाथने अचूक ओळखली.तिच्या डोक्यावर थोपटून तिला झोपवायचा त्याने प्रयत्न पण करून पाह्यला.तिच्या डोळ्यातले अश्रू पण त्याला दिसत होते.राजेश्वरीच्या हळव्या मनावर अचानक मोठा आघात झाला होता.आई नसल्याचे दुक्ख तिला चांगलेच माहीत होते.लहानग्या सुवर्णरेखेचा निरागस चेहरा तिच्या डोळ्या पुढून हलत नव्हता.तिच्या आक्रस्ताळ्या विचित्र स्वभावाचे हे खरे कारण होते.सुजय राजांबद्दल अतोनात घृणा तिला वाटू लागली.हे काम सोडून निघून जावे असेही आता तिला वाटू लागले. 
                            रघुनाथने सकाळी राजेश्वरीला उठवले तेव्हा सूर्य चांगलाच वर आला होता,पण अजूनही तिला उठून कामाला लागावे असे वाटत नव्हते.बळजबरीनेच रघुनाथ तिला जंगलात घेऊन गेला.इथे थोडे निवांत बोलता येणार होते.राजेश्वरीची प्रतिक्रिया रघुनाथला पण थोडी अनपेक्षित होती.आजवर इतक्या ठिकाणी काम केले पण ती कुठेही गुंतून पडली नव्हती.आपण बरे आपले काम बरे असाच तिचा स्वभाव होता मग आजच काय झाले?
                                 आजच काय झाले या प्रश्नाशी राजेश्वरी रात्रभर झगडत होती.फक्त सुवर्णरेखेच्या दुक्खाने उमटलेली प्रतिक्रिया ही नक्कीच नव्हती.स्वतःशी कबूल करायला धजत नव्हती राजेश्वरी पण हे तिचे पहिले प्रेम होते का?राजेश्वरीला आता स्वतःचा पण तिटकारा वाटायला लागला.कोण कुठला सुजयराजा अन त्याने आपले अवघे भावविश्व व्यापून टाकावे ?काय करू मी देवा कुठे जाऊ?स्वतःचे आरश्यातले प्रतिबिंब तिला आठवले शी! कळकट,घाणेरडे काही बरोबरी तरी आहे का आपली अन सुजयराजांची ? त्यांचा विचार झटकून टाकावा हेच आपल्या हिताचे आहे. आपल्याला काय करायचे आहे?करेना का तो खून त्याच्या बायकोचा,मुलीचा,आपण बरे आपले काम बरे.बापू म्हणतो तेच खरे या मोठ्यांच्या छोट्या गोष्टी आहेत ज्यात आपण लक्ष न घालणेच हिताचे ठरेल.  
                                 सौ.उषा.                   

usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...

usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...: श्री २३ पहाट...

                                                    श्री                                                २३
                           पहाटे लवकर उठून दोघही बापलेक जंगलाकडे निघाले.हातात टोपली काठी अशी नेहेमीच  सामान होत.रानात मुबलक फुलं मिळाल्याने दोघही खूष होते.रमत गमत चालणे फारसे सोयीचे नव्हते हे लक्षात येऊन दोघं झपाझप चालू लागले.
                            किल्य्याच्या डागडूजीचे  काम सुरु झाले होते त्याचा गलका दूरवर रघुनाथ अन राजेश्वरीला ऐकू येत होता.तिथल्या शांत वातावरणात हा आवाज जरा जास्तच मोठा वाटत होता.डोक्यावर भली मोठी टोपली अन हातात काठी अश्या अवतारातल्या राजेश्वरीकडे लक्ष जाताच सगळीच माणस तिच्याकडे पाहू लागली.राजेश्वरी आपल्याच तालात पुढे निघून गेली.जास्वंद,झेंडू,गोकर्ण,कृष्णकमळ,कुंद,शेवंती अश्या सगळ्याच फुलांचा संमिश्र सुवास आसमंतात पसरला होता.खोलीत पण रंगाचा उग्र दर्प होता.त्या दोघांनाही या वासाची सवय होती पण बाकीच्या माणसांना मात्र हा सगळा वास त्रासदायक वाटत होता आणी त्याच बरोबर रघुनाथ अन राजेश्वरीचा इतक्या दूर राहण्याचा निर्णय किती बरोबर होता हेही पटत होते.
                         दुपारी स्वैपाक होईपर्यंत दोघांचेही काम सुरूच होते.महालातल्या सगळ्या भिंती खरवडून एकसारख्या करण्याचे काम तीन चार दिवस तरी पुरणार होते,राजेश्वरीने स्वतःच ते काम करायला घेतले,तिचा हात भरभर चालत होता.रघुनाथने मोठ्या रांजणात निळा रंग तयार करून ठेवला होता.कुठले चित्र काढायचे ते अजून काहीच ठरले नव्हते.बाहेर बराच आवाज ऐकायला आला म्हणून रघुनाथ बाहेर डोकावला तर सुजयराजे अन राजकन्या सुवर्णरेखा महालाच्या दिशेने येताना दिसले.त्याने हळू आवाजात राजेश्वरीला सूचना दिली.सुवर्णरेखा  खूप दिवसांनी या महालात आली होती ती सगळीकडे काहीतरी शोधत होती.एकाएकी ती राजेश्वरी जवळ येऊन उभी राह्यली.राजेश्वरीचा मळका झगा घट्ट धरून ती जोरात ओरडली "तुला माहीत नाही पण मला माहीत आहे या माणसाने माझ्या आईला मारून टाकले सुजय राजांकडे ती रागारागाने पाहत होती.सुजयराजे हतबल होऊन तिच्याकडे पाहत होते.पाहता पाहता सुवर्णरेखा हमसून हमसून रडू लागली.रडता रडताच ती म्हणत होती या माणसाने माझ्या आईला मारले मला हा माणूस अजिबात आवडत नाही.राजेश्वरी नकळत राजकन्येला थोपटू लागली.तिच्या स्पर्शातल्या प्रेमाने राजकन्या तिला बिलगून आणखीच जोरात रडू लागली.एक तीक्ष्ण नजर सुजयराजांवर टाकून ती राजकन्येला घेऊन बाहेर पडली.थोड्यावेळाने राजकन्येला घेऊन सुजयराजे तर निघून गेले पण राजेश्वरीच्या मनात विचारांचा धुरळा उडवून !लहान मुलं खोटं बोलत नाही अन प्रत्यक्ष बापाबद्दल कोण कशाला बोलेल खोटं.एका देखण्या चेहेऱ्याच्या मागे असे कुरूप मन आहे म्हणायचे.सुजयराजांबद्दल विचार करकरून राजेश्वरीचे डोके दुखायला लागले.झोप येत नव्हती अन आपण एव्हढा विचार का करतो आहे हे पण कळत नव्हतं.
                                                               सौ.उषा.