शनिवार, ३१ डिसेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                   श्री                            ४४ 
 सुजयराजांबरोबर त्यांची लेक राजकन्या सुवर्णरेखा आली होती.महाराज सुदर्शन आणी महाराणी सुलक्षणा पण आज पुष्कळ वर्षानी ह्या राजमहालात आले होते.त्यांच्या पावलांच्या स्पर्शाने तो जुना राजमहाल अगदी फुलून आला होता.जिकडे तिकडे सेवकांची लगबग सुरु होती.रोज पहाटेच उठणारी राजेश्वरी नेमकी आज उशीरा उठली होती.सगळा राजपरिवार त्या दोघांनी काढलेले चित्र बघायला आला होता.महाराज सुदर्शन,महाराणी सुलक्षणा राजमहालात राजेश्वरी अन रघुनाथची वाट बघत होते.हे कळल्यावर रघुनाथ तडक राजमहालाकडे निघाला. राजेश्वरीला सगळं आटपून जायला थोडा उशीरच झाला.
                         राजेश्वरीने काढलेले राधा कृष्णाचे चित्र सगळ्यांना खूप आवडले.राजकन्या सुवर्णरेखा तर टाळ्या वाजवत म्हणाली ह्यातला कृष्ण अगदी सुजयराजांसारखा दिसतो आहे.पहिल्यांदाच रघुनाथला पण हे जाणवले आणी राजेश्वरी ती अगदी लाजून चूर झाली होती.सुजयराजे मिस्कील हसत होते,ते आज खरच खूप आनंदात होते एक तर त्यांचे आईवडील खूप वर्षानी इथे आले,त्यांची लेक जी कायम त्यांच्यावर रागावलेली असायची ती आज चक्क खुशीत होती,आणी ह्या सगळ्याला कारणीभूत होती ती राजेश्वरी ! तिनी आपली आवड अगदी जगजाहीर करून टाकली होती कालच चित्राद्वारे आपण विचारायच्या कितीतरी आधी!आपली निवड अगदी अचूक आहे हे त्यांना मनापासून पटले.
                       राजेश्वरीला पण आज प्रकर्षाने जाणवले की चित्रातला कृष्ण हुबेहूब सुजयराजांसारखा आहे.सुदर्शन महाराजांनी रघुनाथला विचारले की ते इथून कधी जाणार आहे म्हणजे जायच्या आधी त्यांनी महाराजांना भेटून जावे अशी त्यांची इच्छा त्यांनी व्यक्त केल्यावर रघुनाथ आश्चर्याने थक्क झाला,एकीकडे सुजयराजे राजेश्वरीला लग्नाची मागणी घालून त्यांना इथे थाबायला सांगतात आणी दुसरीकडे महाराज विचारतात की कधी जाणार!रघुनाथचा गोंधळ सुजयराजांच्या लगेच लक्षात आला,ते झटकन पुढे झाले अन म्हणाले की महाराज मीच ह्या दोघांना इथे थांबण्याचा आग्रह केला आहे.कालच चित्र पूर्ण झालं आहे आता त्यांनी थोडे दिवस इथे विश्रांती घ्यावी अशी माझी इच्छा आहे.महाराजांनी लगेच मान हलवून रुकार दिला.राजेश्वरी पण ह्या प्रकाराने एकदम भानावर आली.म्हणजे ह्यांनी अजून कुणालाच काही सांगितलेले नाही तर.लग्नासारखा निर्णय स्वतःच्या माणसांपासून कसा काय लपवता येईल?ह्याचे रहस्य तातडीने शोधायला हवे हेच खरे.   
नवीन वर्ष सुख समृद्धीचे ,आरोग्याचे ,समाधानाचे जावो  ही मनःपूर्वक शुभेच्छा !सौ.उषा

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: उषा usha-ushag...

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: उषा usha-ushag...: उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: ... : उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com:               ...

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...: उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: श्री ... : श्री ...

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com:                                           श्री    ...

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: श्री ...: श्री ४३ राजेश्वरी खोलीत परत आली.रघुनाथ तिचीच वाट बघत होता.त...

किल्ल्याचे रहस्य

                                          श्री                                      ४३
राजेश्वरी खोलीत परत आली.रघुनाथ तिचीच वाट बघत होता.ती आल्या आल्या तो म्हणाला "अग थोडं माझ्या म्हातारपणाचा विचार कर मी दिवा घेऊन शोधला असता तरी मला तुझ्या करता इतका चांगला नवरा शोधता आला नसता,मी खर म्हणजे तुझ्या काळजीने जास्त थकलो आहे.पोरी माझे केस काही उन्हात पांढरे झाले नाही,सुजयराजांनी तुला पसंत केली ही तुझी पूर्व पुण्याई फळाला आली असं समज त्यांना नकार देण्याचा करंटेपणा करू नकोस."राजेश्वरीने निमूट सारे बोलणे ऐकून घेतले .ती फक्त इतकेच म्हणाली "बापू मला जे माहिती आहे ते तुला माहिती नाही पण लवकरच मी ह्यातून काहीतरी मार्ग काढीन".रघुनाथ मान फिरवून झोपून गेला.
                           आता सगळी जवाबदारी राजेश्वरीवर होती.कुठून सुरुवात करावी हेच तिला कळत नव्हते.तिला कुणाची मदत नको होती कारण तो कुणीतरी राजांचाच माणूस असेल अन तो आपल्याला खरे काय ते कळू देणार नाही असे तिला वाटत होते.आज दिवसभर दोघांनाही खूप शारीरिक आणी मानसिक ताण पडला होता.आज इथून निघून जायचं अस नक्की ठरवलं असता आज पुन्हा थांबावं लागलं होतं.या थांबण्यात कुठेतरी खूप आनंद होता पण एक बोच होती ती दूर झाल्या शिवाय,छे! या विचारचक्रातून बाहेर कसं पडायचं तेच कळत नाही राजेश्वरी उशीरा रात्री केव्हातरी झोपली.
                     रात्री लवकर झोपल्यामुळे रघुनाथ सकाळी लवकर उठला होता.जरा वेळाने सुजयराजे येताना दिसले म्हणून त्याने खोलीचे दार ओढून घेतले आणी तो बाहेर येऊन उभा राह्यला.सुजयराजांनी अभिवादन केले तेव्हा रघुनाथला फारच संकोचल्यासारखे झाले,त्यांची नजर राजेश्वरीला शोधात होती पण रघुनाथ मुद्दामच न कळल्यासारखे दाखवून दुसऱ्याच विषयावर बोलत होता.राजेश्वरी सुजयराजांचा आवाज ऐकून धडपडून उठून बसली होती पण ती पण बाहेर आली नाही,एकतर तिने कालचे नवे कपडे पण बदलले नव्हते ,म्हणजे तिला खरतर सुचलंच नाही कारण इतक्या दिवस तिच्याकडे मोजून दोन कपडे असायचे आणी एकदा ते अंघोळ केल्यावर अंगावर चढवले की पुन्हा बदलण्याकरता दुसरे कपडे नव्हते आणी त्याची गरज पण नव्हती.अर्थात आज राजेश्वरीला या गोष्टीची पहिल्यांदाच जाणीव झाली.बाहेर एक अजून आवाज ऐकू आला म्हणून न राहवून राजेश्वरी बाहेर आली.आलेल्या व्यक्तीला बघून राजेश्वरीच्या डोक्यात अकस्मात एक कल्पना आली आणी तिचा चेहेरा आनंदाने फुलून गेला तिला तिच्या मोहिमेत हवा तसा साथीदार मिळाला होता.
   नवीन वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा !                                                                                                             सौ.उषा.

सोमवार, २६ डिसेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                           श्री                                    ४२
राजेश्वरी राजमहाल सोडून निघून गेली,सगळ्यांनाच नवल वाटलं .कुठली कोण हातावर पोट असलेल्या बापाची मुलगी अचानक राणी होणार ते भाग्य लाथाडून ही गेलीच कशी ?सुजयराजांचा चेहेरा पण उतरला होता.त्यांनी जरी राजेश्वरीला निर्णयाचा अधिकार दिला असला तरी त्यांना मनातून खात्री होती की नकार मिळणार नाही.मग ही अशी तडका फडकी निघून कशी गेली?रघुनाथला तर मेल्याहून मेल्या सारखे झाले होते.राजेश्वरीच्या विचित्र वागण्याचा त्याला जरी अनुभव होता तरी आयुष्यातली इतकी मोठी संधी ती अश्याप्रकारे ठोकरून लावेल यावर त्याचा विश्वास बसत नव्हता.त्याला तिथून एकाएकी निघून पण जाता येत नव्हते.सगळ्यात आधी सावरला तो राजांचा एक इंग्रज मित्र,त्याने सुजय राजांना राधाकृष्णाच्या चित्रापुढे आणून उभे केले.राजेश्वरीने लाल अन पांढऱ्या दोन्ही रंगांची फुलं चित्रापुढे ठेवली होती. डोळ्यातल्या पाण्यामुळे धूसर दिणारे दृश्य सुजयराजांनी डोळ्यातले पाणी निपटून नीट बघितले.पूर्ण नकार नव्हता तर !त्यांच्या चेहेऱ्यावर पुन्हा नेहेमीचेच स्मित दिसू लागले. त्यांचा मित्र पण आनंदाने त्यांच्या पाठीवर थोपटू लागला.रघुनाथला हे काहीच समजले नव्हते सुजय राजांनी त्याला जायची परवानगी दिली अन रात्री भेटतो असे हळू आवाजात सांगितले.
                     राजमहालातून रघुनाथ तडक खोलीवर आला.थोड्या रागानेच त्याने हाक मारली राजेश्वरीला पण तिथे कुणीच नव्हते ही मुलगी आता गेली तरी कुठे ?रघुनाथ तिथेच खाली बसला.आज रघुनाथ तिला शोधायला जाणार नव्हता.त्याच्या पायात बळच उरलं नव्हतं.कुठून सुंदरपुरला यायची बुद्धी झाली असे आता त्याला वाटू लागले होते.

                       सगळ्या मित्रांचा निरोप घेऊन सुजयराजे घाईने निघाले.कधी एकदा राजेश्वरीला भेटतो असे झाले होते.खोलीकडे जाता जाता ते एकदम सौधाच्या दिशेने चालू लागले.राजांचा अंदाज अगदी बरोबर होता.राजेश्वरी एकटीच सौधावर उभी होती, हीच त्यांना हवी अशी अनुकूल संधी होती.सुजयराजांना तिथे बघून राजेश्वरीला अजिबात आश्चर्य वाटले नाही,जणूकाय दोघांचे आधीपासूनच भेटायचे ठरले होते. ती फक्त इतकेच म्हणाली माझे काही प्रश्न आहेत ज्यांची मला उत्तरं हवी आहे.सुजयराजे म्हणाले मी माखनला बोलावून घेतो,त्यावर राजेश्वरीने त्यांना सांगितले की माझ्या प्रश्नांची उत्तरं ह्याच राजमहालात सापडतील असे वाटते फक्त मला इथे माझ्या मनाप्रमाणे फिरण्याची मुभा द्यावी.सुजयराजे लगेच तयार झाले,फक्त तळघरात जाताना माखन किंवा केशर बरोबर असेल अशी काळजी घ्यायला सांगितले,राजेश्वरीच्या जीवाला धोका होऊ शकतो असे स्पष्टीकरण राजांनी दिले,थोड्याश्या अनिच्छेनी राजेश्वरीने होकार दिला.सुजयराजे अनिमिष नेत्रांनी राजेश्वरीकडे बघत होते.गडद अंधारात सुद्धा त्यांच्या नजरेनी राजेश्वरी अस्वस्थ झाली होती.ही भावना तिच्या करता सर्वस्वी नवीन होती,पण अजून तिला त्यात पुरतेपणी झोकून देता येत नव्हते कारण राणी सुकन्याचा चिरका,चिडका आवाज तिच्या कानात घुमत होता,"त्या सुजय राजाला चांगले पन्नास फटके मारा"का ? कश्याकरता पन्नास फटके मारायला निघाली होती ती ? हे गूढ उकलल्याशिवाय पुढचा विचार नको.
                                 सौ.उषा.

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com:                           श्री                   ४...

उषा usha-ushagmailcom.blogspot.com: श्री ४...: श्री ४१ मुख्य चित्र राजेश्वरीने काढावे व भोवतीची सजावट रघुनाथने करावी असा सगळ्यांनी आग्रह धरल...

रविवार, २५ डिसेंबर, २०११

                          श्री                   ४१
मुख्य चित्र राजेश्वरीने काढावे व भोवतीची सजावट रघुनाथने करावी असा सगळ्यांनी आग्रह धरला कारण रघुनाथ बद्दल त्यांना खात्री होती पण राजेश्वरी उत्कृष्ट चित्र काढू शकते ह्यावर त्यांचा विश्वास नव्हता.दोघही बापलेक चित्र कुठले काढावे यावर विचार करू लागले.एरवी रघुनाथ अस्वस्थ झाला नसता,पण आज त्याच्या लेकीची मनःस्थिती ठीक नव्हती अन सुजयराजांच्या मित्रांमध्ये काही जाणकार इंग्रज मित्र पण असल्याचे त्याला माखन कडून कळले होते.चित्र काढावेच लागणार होते फार विचार करूनहि उपयोग नव्हता.
                  राजेश्वरीने रघुनाथच्या पायावर डोके ठेऊन चित्र काढण्यास सुरवात केली.कुठले चित्र काढणार आहे हे तिने हळू आवाजात बापूला सांगितले.रघुनाथ झटपट कामाला लागला,कारण त्या चित्राची आरास त्यालाच करायची होती.भिंतीवर साकार होणाऱ्या चित्राची उत्सुकता शिगेला पोचली होती.दिवसभर तहान भूक हरपून दोघही बापलेक कामात दंग झाले ते एकाच वेळेस चित्र पूर्ण करून खाली बसले.राधाकृष्णाचे अप्रतिम चित्र साकार झाले होते.राजांचे इंग्रज मित्र जागचे उठून त्या दोघांजवळ आले अन त्यांचे अभिनंदन करू लागले.ते बघून इतरही मित्र मंडळी त्या दोघांजवळ येऊन पोचली.रघुनाथ अन राजेश्वरीवर अभिनंदनाचा वर्षाव होत होता.दोघही विनम्रपणे या वर्षावात नाहून निघत होते.सुजयराजांनी माखनला त्या दोघांकरता काही खायला आणायला सांगितले.सगळ्यानी राजेश्वरीचे खूप कौतुक केले,हे बघून सुजयराजे प्रसन्न झाले होते.एकाएकी ते आपल्या जागेवरून उठून राजेश्वरीजवळ आले,राजेश्वरीच्या हृदयाचे ठोके जलद गतीने पडू लागले होते, त्यांनी राजेश्वरीकडे वळून एकदम विचारले "मी खूप दिवस एकटाच आहे,सुयोग्य जोडीदाराच्या शोधात मी होतो,आज मला असे वाटते आहे की तूच माझ्या जीवनाचे संगीत आहे,मी तुझ्याच शोधात होतो,तू जर मला होकार दिला तर या पृथ्वीवर मी सगळ्यात भाग्यवान व्यक्ती असेन.माझे जवळचे मित्र,आणी तुझे वडील यांच्या समक्ष मी तुला लग्नाची मागणी घालतो आहे.तुला पसंत नसेल तर तू नकार देऊ शकतेस.तुला स्वीकार असेल तर तू यातले लाल गुलाबाचे फूल या तूच काढलेल्या राधाकृष्णाच्या चित्रापुढे ठेव आणी नकार असेल तर पांढरे फूल ठेव.राजेश्वरीचा स्वतःच्या कानावर विश्वासच बसत नव्हता.आपण ऐकले ते खरे की खोटे?राजे रजवाड्यांच्या गमती जमतीचा तर हा भाग नाही.एरवी धिटाईने सगळ्यांकडे बघणारी राजेश्वरी आत्ता मात्र मान वर करून पाहू शकत नव्हती.इतक्यात राजांचा एक मित्र अधीर स्वरात ओरडला,लाल की पांढरे फूल ? लवकर निर्णय द्या बा !रघुनाथची अवस्था तर फारच विलक्षण झाली होती.अजून राजेश्वरीने निर्णय घेतला नव्हता पण ती जणू आजच सासरी जायला निघाल्या प्रमाणे त्याला दुखः होत होते.एकीकडे लेकीची काळजी मिटली म्हणून आनंदही वाटत होता.                                                                राजेश्वरी फुलांच्या तबकाच्या   दिशेनी निघाल्या बरोबर सगळ्या उपस्थितांनी टाळ्यांचा गजर केला.सुजयराजांच्या हृदयाचे ठोके आता वाढले होते.राजेश्वरी तबकाजवळ अशी उभी होती की तिने कुठले फूल उचलले हे कोणालाच दिसले नाही,राधाकृष्णाच्या चित्रापुढे तिने ओंजळ रिकामी केली अन कुणालाही काही कळायच्या आत ती राजमहालातून धावत बाहेर पडली.
                               सौ.उषा.
                 

Adding a site with Google Friend Connect to your Reading List

Adding a site with Google Friend Connect to your Reading List

usha-ushagmailcom.blogspot.com: किल्ल्याचे रहस्य

usha-ushagmailcom.blogspot.com: किल्ल्याचे रहस्य: श्री 40 राजेश्वरीला जाग आली तीच मुली सुजयराजांच्य...

किल्ल्याचे रहस्य

                                                श्री                                40          
राजेश्वरीला जाग आली तीच मुली सुजयराजांच्या आवाजाने.सुजयराजे रघुनाथला सांगत होते उद्या सकाळी ९ वाजता राजमहालाच्या भिंतीवर दोघांनी चित्र काढायचे आहे.येताना नवे कपडे घालून या अशी आठवण सुजय राजांनी करून दिली,रघुनाथने मान डोलावून होकार दिला. 
                    रात्री रघुनाथ जवळ जवळ जागाच होता,ही मुलगी पुन्हा नाहीशी झाली तर काय.रात्र संपून दिवस उजाडला दोघही बापलेक आंघोळ करून तयार होऊन बसले,सध्या त्यांनी त्यांचे रोजचेच कपडे घातले होते.अगदी जाताना नवे कपडे घालू असे ठरले.काहीतरी खाऊन घ्यावे म्हणून  दोघं विचारात असतानाच एक स्त्री त्यांच्या खोलीकडे येताना दिसली.ती जवळ आल्यावर राजेश्वरीच्या आश्चर्याला पारावर राहिला नाही ती केशर होती.राजेश्वरी एकदम उठून उभी राह्यली तू? इथे?केशर हसत हसत आत आली अन म्हणाली  आता जास्त बोलायला वेळ नाही तुला व्यवस्थित तयार करून आणायला मला सांगितले आहे . हे बघ मी काही सामान पण आणले आहे.राजेश्वरी म्हणाली मी अंघोळ करून तयारच आहे फक्त कपडे बदलले की झाले.केशर यावर मस्त हसली,तिने राजेश्वरीला तिच्या पुढे बसण्यास सांगितले,थोड्या नाराजीने राजेश्वरी तयार झाली.अर्ध्या तासात केशरने तिच्या केसांना तेल लावून सुंदर केश रचना केली,अन तिला सुजयराजांनी दिलेले नवे कपडे घालायला सांगितले.कपडे घातल्यावर तिने राजेश्वरीला ओढत आरश्याच्या खोलीत नेऊन आरश्या समोर उभे केले.आरश्यातल्या राजेश्वरीला बघून राजेश्वरी थक्क झाली किती सुंदर दिसत होती ती!केसांना तेलाची तकाकी,त्यांची विलोभनीय रचना अन गुलाबी रंगाच्या कपड्यात खरोखरच तिचा कायापालट झाला होता.रघुनाथ पण आपल्या मुलीचे हे नवे रूप बघून स्तिमित झाला होता.केशरनी तिला हळूच आठवण करून दिली राजमहालात जायची वेळ झाली होती.तिचे वाक्य संपता संपता माखन बोलवायला आला.रघुनाथ पण आज नवे कपडे घालून तयार होता,त्यांचे रंगाचे साहित्य,माखन आणी दुसरे काही सेवक आणणार होते त्यामुळे रघुनाथ अन राजेश्वरी दोघही त्या राजमहालाकडे निघाले.
                       राजमहालाच्या प्रवेश द्वारावर उभ्या असलेल्या सेवकांनी त्यांचे स्वागत करून त्यांच्या करता असलेल्या मंचावर त्यांना बसायला सांगितले.ठरलेल्या वेळेच्या थोड्या आधीच दोघही बापलेक हजर असलेले बघून सुजयराजे खूष झाले.राजेश्वरीचे मनमोहक रूप आज सगळ्यांचेच लक्ष वेधून घेत होते.सुजयराजे स्वतःला मोठ्या कष्टाने आवरत होते.तिच्याकडे बघण्याचा अनावर मोह मनाला होऊनही त्यानी स्वतःला संयमाने बांधून ठेवले होते.सुजयराजांची सगळी मित्र मंडळी जमल्यावर सुजयराजांनी राजेश्वरीची सगळ्यांना ओळख करून दिली. आधी थोडे खाऊन मग त्या दोघांनी चित्र काढावे असे ठरले.
                 रघुनाथ अन राजेश्वरी दोघही अतिशय संकोचले होते. ह्या आधी त्यांना इतके बरोबरीच्या नात्याने कुणीच वागवले नव्हते अन त्यांचीही तशी अपेक्षा नव्हती.सुजयराजांच्या व्यक्तिमत्वाने दोघही खूपच प्रभावित झाले होते.राजेश्वरीच्या इच्छेविरुद्ध सुजयराजांचे चित्र तिच्या मनःपटलावर कोरले गेले होते.ते पुसण्याचा निष्फळ प्रयत्न राजेश्वरीने चालवला होता,कारण ती कुठल्याच दृष्टीने त्यांच्या योग्य नव्हती,सगळ्यात मुख्य ते विवाहित होते,राणी सुकन्या जिवंत होती,हे राजेश्वरीने स्वतःच्या डोळ्याने पहिले होते.काय करावे ?या मनाला कसे समजवावे ?डोळ्यात जमा झालेले पाणी राजेश्वरीने हलकेच निपटून टाकले.एकदा हे चित्राचे काम झाले की आपण येथून निघून जाणार आहो मग सुजय राजे आपल्याला दिसणार नाही,त्यांच्याशी तसाही आपला काही संबध नाही असे स्वतःला बजावत राजेश्वरी चित्र काढण्याकरता सज्ज झाली.
                                     सौ.उषा  

शनिवार, २४ डिसेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                      श्री                     ३९ 

राजेश्वरी स्वतःशीच गुणगुणत चालली होती.आता तिला कसलीही भीती वाटत नव्हती वाटेत दिसणारी असंख्य फुलझाडं तिला खुणावत होती.निर्मनुष्य रस्त्यावरून रमत गमत राजेश्वरी चालली होती,घोड्याच्या टापांचा आवाज ऐकून तिने आपले तोंड झाकून चालायला सुरुवात केली,पण तिचा वेश सगळ्या सुंदरपुरला चांगलाच माहीत झाला होता त्यामुळे तिने जरी तोंड झाकले असले तरी ती स्वतःची ओळख मात्र लपवू शकली नाही.पांढऱ्या रंगाची सुंदर फुलं रस्त्याच्या दुतर्फा लागली होती यांच्या कडे आपले आता पर्यंत लक्ष कसे गेले नाही याचेच राजेश्वरीला आश्चर्य वाटत होत
 


तिच्या स्वतःच्याच लक्षात आले की या वाटेने आपण आज पहिल्यांदाच जातो आहो.टापांचा आवाज आता अगदी जवळ आल्यासारखे वाटले,लपायला जागा नव्हती,शेवटी खाली मान घालून निघून जायचे ठरवून राजेश्वरीने पावलांना वेग दिला.तिच्या अगदी जवळ घोडा थांबला,माखन घोड्यावरून खाली उतरला.राजेश्वरी तू इथे काय करतेस ?तुला खूप ताप भरला म्हणून मी आताच औषध पण देऊन आलो रघुनाथ जवळ ,त्याच्या प्रश्नांच्या भडीमारातून स्वतःला कसेबसे सावरत राजेश्वरी म्हणाली आता मला बरे वाटते आहे म्हणून मी थोडं मोकळ्या हवेत फिरायला बाहेर पडले.विचित्र आहे अश्या अर्थी मान झटकून माखन पुढे निघून गेला,पण ही पायवाट त्यातूनही आडवाट राजेश्वरीला कशी माहीत झाली ह्याचा त्याला काही केल्या उलगडा होईना,पण त्याला अजून पुष्कळ कामं असल्यामुळे या प्रश्नाच्या खोलात जायला त्याला वेळ नव्हता. 

                            राजेश्वरीला राजमहाल दिसू लागला होता,ही बहुतेक राजवाड्याची मागची बाजू असावी कारण या रस्त्याने ती यापूर्वी आली नव्हती राजमहालात येऊन पोचली तेव्हा दुपार झाली होती. राजेश्वरीने आपल्या खोलीत प्रवेश केला,तिला बघून रघुनाथ एकदम उठून उभा राह्यला,तिला पोटाशी धरून एखाद्या लहान मुला प्रमाणे तो रडत होता.राजेश्वरीलाही रडू येत होते.राजेश्वरीला समोर बसवून रघुनाथने तिला चार गोष्टी सांगितल्या अन आता कुठलेही रहस्य उलगडण्याच्या फंदात राजेश्वरीने पडू नये हे त्याने पुन्हा बजावून सांगितले.उद्या सकाळी कुठलेही कारण सांगता त्या दोघांनी सुजयराजांच्या मित्रांना चित्रकला दाखवून दुपारी किंवा जास्तच जास्त संध्याकाळी इथून निघून जायचे असे ठरल्यावर रघुनाथने राजेश्वरी समोर त्याचे सकाळचे जेवणाचे ताट ठेवले,राजेश्वरी प्रमाणेच रघुनाथ पण उपाशी होता.त्याच ताटात दोघही बापलेक जेवले.अन जेवण झाल्यावर राजेश्वरी लगेच झोपून गेली.   

                                        

                                                                                       सौ.उषा.

                                                 

   












गुरुवार, २२ डिसेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                                   श्री                        ३8
 राजेश्वरीला अकस्मात आपल्या पुढे बघून महाराज चांगलेच दचकले होते,ही त्यांची खाजगी बाग होती इथे त्यांच्या परवानगीशिवाय कुणालाही प्रवेश नव्हता पण राजेश्वरी त्यांच्या पुढ्यात उभी होती. 
             

           

 तिथल्या हिरवळीकडे राजेश्वरी एकाग्र होऊन बघत होती.महाराज तिला विचारत होते की तू इथे कशी काय आलीस त्यावर राजेश्वरीने काहीही न लपवता तिने जे काय बघितले ते सगळे महाराजांना सांगितले. सौधाजवळच्या पायरी पासून ते भुयारातून या बागे पर्यंत असे इथंभूत वर्णन राजेश्वरीने केले.तिच्या धाडसाचे महाराजांना खूप कौतुक वाटले पण तिच्या आगावूपणाचा राग पण आला.राजेश्वरीने त्यांना सांगितले की सर्वसामान्य माणसांना भुताची भीती दाखवून कित्येक लोक त्याचा गैरफायदा घेतात,अश्या लोकांपासून  भोळ्या भाबड्या लोकांना वाचवावे फक्त एव्हढाच हेतू या मागे होता.राज घराण्याच्या कोणत्याही रहस्याचा उलगडा करण्यात तिला किंवा तिच्या बापूला काडीमात्र रस नाही आणी तरीही जर महाराजांना यात काही गैर वाटत असेल तर ते सांगतील ती शिक्षा भोगायला राजेश्वरी आनंदाने तयार आहे,फक्त आज तिला राजमहालात परत जाऊ द्यावे कारण सुजयराजांनी त्यांच्या मित्रांना मुद्दाम रघुनाथ अन राजेश्वरीची चित्रकला दाखविण्याचे कबूल केले आहे.महाराज थोड्या वेळ विचारात पडले,राजेश्वरीवर कितपत विश्वास ठेवावा याचा त्यांना अंदाज येत नव्हता,नाही म्हटले तरी राजेश्वरीला राजघराण्याची नको ती रहस्य कळली होती,महाराज विचारात पडलेले बघून राजेश्वरी पुन्हा म्हणाली की महाराज दोन तीन दिवस राहून आम्ही इथून निघून जाणार आहोत,या दोन तीन दिवसात मी कुणाशीही काही बोलणार नाही,एव्हढेच काय पण मी आयुष्यभर कुणाला काही सांगणार नाही,राजेश्वरीच्या आर्जवी स्वराने महाराज आश्वस्त झाल्यासारखे दिसले.त्यांनी तिला तडक राजमहालाकडे जायला सांगितले.मुख्य रस्त्याने न जाता राजेश्वरीने एका आडवाटेने जाणे पसंत केले,अर्थात ही वाट तिला महाराजांनीच दाखविली होती. त्या वाटेनी राजेश्वरीचा पुन्हा एकदा राजमहालाकडे प्रवास सुरु झाला. पाय दुखत होते अन भूक लागली होती लवकरात लवकर राजमहाल गाठायला हवा.
                           सौ.उषा. 
                       



usha-ushagmailcom.blogspot.com: किल्ल्याचे रहस्य

usha-ushagmailcom.blogspot.com: किल्ल्याचे रहस्य: श्री ३७ राजेश्वरी आता अंधाराला सरावली ह...

किल्ल्याचे रहस्य

                                                  श्री                                                  ३७
राजेश्वरी आता अंधाराला सरावली होती,अर्थात पुढे जाण्या वाचून तिच्याकडे दुसरा काही पर्याय शिल्लक नव्हता पण मुळात स्वभाव धीट असल्यामुळे कुठल्याही कठीण प्रसंगात तिचे सर्व बुद्धी चातुर्य पणाला लागत असे. अचानक राजेश्वरीला गार वाऱ्याची झुळूक आल्या सारखे वाटले म्हणजे जवळ बहुदा पाणी असावे.नदी,तलाव काहीच कल्पना नाही,पण आता आणखीच जपून चालायला हवे,राजेश्वरीने स्वतःलाच बजावले.तिचा अंदाज अगदी बरोबर होता.थोड्याच वेळात ती एका सुंदर जलाशया जवळ येऊन पोचली.त्यातले नितळ पाणी,सभोवतीचे तितकेच आकर्षक वातावरण या सगळ्याचाच थकलेल्या राजेश्वरीवर विलक्षण प्रभाव पडला.पहाटेच्या सूर्य किरणांनी हलकेच पदन्यास सुरु केला होता.सगळे वातावरण एका दैवी आनंदात मश्गुल झाल्यासारखे होते.जलाशयाच्या जवळ एक बाग दिसत होती.राजेश्वरीने पहिले त्या पाण्यात हात धुवून ओंजळीने पाणी पिऊन घेतले,पाणी प्यायल्यावर तिला खरोखर खूप बरे वाटले.आता तिने बागेकडे आपला मोर्चा वळवला.बागेत खूप विविध प्रकारची फुलं होती. कर्दळी,कण्हेर, गुलाब मोगरा,जाई-जुई, चमेली,कुंद,केवडा, कृष्णकमळ, शेवंती,झेंडू आणी असंख्य फुल झाडं त्या बागेत मोठ्या दिमाखात उभी होती.ही बाग जर सुजय राजांची असेल तर त्यांना जाब विचारायला हवा.आम्ही बापलेक जंगलात फुलांच्या साठी दिवसचे दिवस भटकत होतो,जरी जंगलात मुबलक फुलं असली तरी इथे साक्षात फुलबाग असताना आम्ही तंगडतोड करण्याची कुठलीच गरज नव्हती.पोटातल्या भुकेनी राजेश्वरीला विचारचक्रातून बाहेर काढले.काहीतरी खाल्ले  नाही तर आता नक्कीच चक्कर येऊन खाली पडू असे राजेश्वरीला वाटू लागले.बागेत एक पण फळझाड नव्हते,राजेश्वरीला बापूने शिकविलेले ज्ञान अश्यावेळेस कामास येई.तिने पटकन तुळशीची,कडूलिंबाची पाने,गुलाबाच्या,शेवंतीच्या पाकळ्या,अन कोवळ्या दुर्वा तोडून खायला सुरवात केली.एकीकडे डोक्यात विचार सुरु होते.बापू बिचारा आपली वाट पहात असेल.काय सांगितले असेल त्याने आपल्या न येण्याचे कारण ?आता विचार करून काहीच उपयोग नाही इथून कसेही करून राजमहालात परतायला हवे.ही बाग कितीही चांगली असली तरीही इथे फार काळ थांबणे धोक्याचेच आहे.
                   राजेश्वरी बागेतून बाहेर पडण्याचा मार्ग शोधण्याच्या प्रयत्नात असताना तिला लांबवर कुणी माणसं आपसात बोलत येत असताना दिसली,राजेश्वरी पटकन एका दाट झुडुपात दडली.बोलणारी माणसं आता दृष्टीच्या टप्प्यात आली होती.महाराज सुदर्शन,महाराणी सुलक्षणा,अन राजकन्या सुवर्णरेखा,त्यांच्या सेवकांबरोबर बागेत आले होते.त्यांच्या सकाळच्या न्याहारीची व्यवस्था त्यांनी इथेच करायला सांगितले होते.राजेश्वरीच्या आनंदाला पारावर राहिला नाही.म्हणजे आपण कुठल्याच संकटात नाही आपण फक्त सुंदरपुरात येऊन पोचलो आहो.राजपरिवार न्याहारी करत असताना त्या अन्न पदार्थांच्या सुवासाने राजेश्वरीची भूक चांगलीच खवळली होती,पण स्वतःला सावरणे भाग होते अश्या अवस्थेत राजेश्वरी जवळ जवळ दोन तास बसली होती.आणखी फार काळ एक तर तिला बसणं शक्य नव्हतं,अन लपणं त्याहून कठीण! महाराणी सुलक्षणा अन सुवर्णरेखा उठून जाताना दिसल्यावर राजेश्वरी मनाशी काही विचार करून जरा वेळाने महाराज सुदर्शन बसले होते तिथे त्यांच्या पुढे जाऊन उभी राह्यली 
                                                            सौ.उषा. 

बुधवार, २१ डिसेंबर, २०११

usha-ushagmailcom.blogspot.com:                                                   ...

usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...: श्री ३६ शेवटी ती वे...

किल्ल्याचे रहस्य

                                                  श्री                                            ३६
                          शेवटी ती वेळ येऊन ठेपली.माखन घाई घाईने रघुनाथला बोलवायला आला.रघुनाथ रंगाचे सगळे साहित्य घेऊन,वरकरणी निर्विकार मुद्रा ठेऊन माखनच्या पाठोपाठ निघाला.रघुनाथ इतका काळजीत होता की सुजयराजांनी दिलेले नवे कपडे अंगावर चढवायचे सुद्धा विसरला.
                         जुन्या मळक्या कपड्यातल्या रघुनाथला बघून सुजयराजे खरतर रागावले होते,मोठ्या कष्टाने आपला राग आवरून त्यांनी आपल्या मित्रांची अन रघुनाथची ओळख करून दिली,राजेश्वरीला खूप ताप भरला आहे हे कळल्यावर सगळ्यांनीच रघुनाथला परत जायला सांगितले. राजेश्वरीला बरे वाटल्यावर त्या दोघांनी चित्र काढावे असे सर्वानुमते ठरले. रघुनाथला एकदम हायसे वाटले.आजचे मरण उद्यावर टळले होते,पण राजेश्वरी कसेही करून परत यायला हवी,तिला शोधायचे तरी कुठे?अन या विषयावर बोलायचे तरी कोणाजवळ?एका ठिकाणी काम करत असताना एक रहस्यमय राजवाडा रघुनाथने रंगविला होता.त्या राजवाड्यात कधीच कुणी राह्यला जाणार नव्हते अन तरी त्याची बडदास्त उत्तम प्रकारे ठेवली होती.राजेश्वरीचा जन्म तिथलाच, रघुनाथला आज सगळं आठवत होतं, राजेश्वरीचा जन्म झाला त्याच दिवशी तिथल्या राजकन्येचा पण जन्म झाला,राजज्योतिषाच्या सांगण्यावरून तिचे रा अक्षरावरून राधिका असे नामकरण करण्यात आले होते,राजघराण्यात राजेश्वरी नाव कुणाला फार आवडले नव्हते,रंगकाम करणाऱ्या रघुनाथला मात्र आपल्या नूतन बालिके करता हे नाव फार फार आवडले.त्याने तडक घरी आल्यावर मुलीचे राजेश्वरी असे नामकरण करून देवापुढे साखर ठेवली होती.हे सगळं आपल्याला आज का आठवतं आहे?रघुनाथचे डोळे सारखे भरून येत होते.
                      आपण बसून काय राह्यलो ?रघुनाथने घाईघाईने काठी हातात घेतली अन जंगलाकडे मोर्चा वळवला.दिवसा इछ्या असूनही सौधाच्या दिशेनी जाता येत नव्हते.त्या वाड्या सारखीच रहस्य या राजमहालात पण दडली असतील ?अन त्या रहस्याचाच एक भाग  होऊन राहणार की काय आपली मुलगी?रघुनाथने जोरात नाही अशी मान हलवली.जंगलातल्या फुलांना बघून एरवी रघुनाथ प्रसन्न झाला असता, पण आज त्याचे कुठेच लक्ष लागत नव्हते.त्या रहस्यमय राजवाड्याचे अन या राजमहालाचे बरेच दुवे सारखे आहेत.राजेश्वरी कुठे आहेस ग तू? बाळ सुखरूप आहेस ना ?रघुनाथ वेड्यासारखा त्या वनात फिरत होता. साऱ्या आसमंतावर संध्याछाया पसरू लागल्या होत्या,पक्षी लगबगीने घरट्याकडे परतू लागले होते.रघुनाथच्या काळजीत काळोखाची भर पडली.तो जड पावलांनी राजमहालाकडे निघाला.
                                                                       सौ.उषा.

मंगळवार, २० डिसेंबर, २०११

usha-ushagmailcom.blogspot.com: For Site Visitors - Inviting friends to join a sit...

usha-ushagmailcom.blogspot.com: For Site Visitors - Inviting friends to join a sit...: For Site Visitors - Inviting friends to join a site you belong to

किल्ल्याचे रहस्य

                                                श्री                                                 ३५
केशरनी राजेश्वरीला तिच्या मागे यायला सांगितले.त्या दोघी तिथून भरभर चालत निघाल्या.एका कपाटा जवळ येऊन केशर थांबली,तिने कपाटाचे दार उघडले,त्यातले दोन लाकडी खण खाली काढून ठेवले अन मग राजेश्वरीला तिथून दिसत असलेल्या भुयारात जायला सांगितले,राजेश्वरी चुपचाप भुयारात उतरली,,तिच्या पाठीवर खाडकन दार आपटल्याचा आवाज आला.मागे आणी पुढे गुडूप अंधार स्वतःच्या संरक्षणाचे कुठलेही साधन नाही अश्या अवस्थेत राजेश्वरी पुढे जात होती.डोळ्यातून पाण्याच्या धारा लागल्या होत्या पण रहस्याचा उलगडा झाल्याशिवाय चैन पडत नाही असा स्वभाव !कितीतरी वेळ ती चालत होती भुयार संपतच नव्हते,तहान आणी भूक या दोन्ही शरीराच्या गरजा आता उग्र झाल्या होत्या पण तिकडे लक्ष द्यायला राजेश्वरीला वेळ नव्हता.इथून बाहेर पडणे हे पहिले लक्ष्य होते.
                    इकडे रघुनाथची वेगळीच पंचाईत झाली होती.रात्री त्याने खूप प्रयत्न करून पण ती पायरी जागची तसूभर सुद्धा सरकली नव्हती,शेवटी पहाटे कंटाळून तो आपल्या खोलीवर परत आला.आता त्याला वेगळीच चिंता भेडसावू  लागली,उजाडल्यावर काही वेळाने राजमहालात जावे लागणार, राजेश्वरीच्या न येण्याचे कुठले कारण आपण सांगणार आहोत?रघुनाथला एकाच वेळेस राजेश्वरीचा राग आणी काळजी दोन्ही वाटत होती.या मुलीचे एकदा लग्न लावून दिले म्हणजे आपली या काळजीतून सुटका होईल,पण लग्न करणार कोण आपल्या ह्या विचित्र मुलीशी?अश्या कितीतरी विचारांनी रघुनाथ बिचारा हैराण झाला.नाही म्हटले तरी त्याचेही आता वय झाले होते,अन वयापेक्षाही गरीबी,भटकंती,अन काळजीने तो जास्त थकला होता.
                      आंघोळीला जायच्या आधी रघुनाथने गाद्या अन उशांची रचना अशी काही केली की बघणाऱ्याला वाटावे कुणी पांघरूण घेऊन झोपले आहे.वाटेत त्याला माखन भेटला,स्वतःच्या स्वभावाच्या विरुद्ध रघुनाथने त्याला आजच्या मेजवानीची तयारी कशीकाय चालली आहे अशी चौकशी केली,बोलता बोलता रघुनाथने माखनला हेही सांगितले की राजेश्वरीला चांगलाच ताप भरला आहे अन ती अगदी झोपून आहे आजच्या कार्यक्रमाला ती कितपत येऊ शकेल ह्याची शंकाच वाटते हे सांगायला पण रघुनाथ विसरला नाही .
                                  सौ.उषा.

शनिवार, १७ डिसेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                                     श्री                                               ३४
माखन आज अशीकशी चूक झाली ? ती जिन्यातली झडप बंद केली नव्हती का?सुजयराजे त्यांच्या नेहेमीच्याच मृदू स्वरात विचारत होते.त्यांच्या प्रश्नावर माखन एव्हढेच म्हणाला राजे मी तुमच्या मित्रांच्या तैनातीत असताना नेमकी केशर तिथून गेली अन तुमचे मित्र तिच्या पाठलागावर निघालेले बघून मीच त्यांना दुसऱ्या वाटेवर घेऊन गेलो केशर नेहेमीच्या मार्गावरून सुखरूप गेलेली बघितल्यावर रात्री उशीरा मी ती झडप आतल्या बाजूने बंद करून टाकली,केशरला जरा दरडावून विचारल्यावर ती म्हणाली की महाराणी सुकन्याच्या आज्ञेप्रमाणे मला वागणे भाग होते,नाहीतर तिला फटके खावे लागले असते.बर जे झालं ते झालं आता दोन तीन दिवस केशरला बाहेर फिरकू देऊ नका,झालच तर राणी सुकन्या जास्त काळ झोपेत घालवतील ह्याची काळजी घ्यायला सांग केशरला.एव्हढं बोलून सुजयराजे झपाट्याने तिथून निघून गेले.त्यांच्या पाठोपाठ तिथली सगळी माणसं काहीच घडलं नाही अश्याप्रकारे निघून गेली. राजेश्वरीच्या डोक्यात अनेक विचारांनी थैमान घातले होते.जिला आपण मृत समजलो ती सुकन्या चक्क जिवंत आहे अन सुजयराजांना,माखनला हे गुपित माहीत असूनही सुंदरपुरात कुणाला माहिती नाही हे आणखी एक नवल!ती सुकन्या सगळ्यांना फटक्याची शिक्षा देऊन खूष होत होती अन सुजयराजांना सगळे माहीत असून त्यांना त्याबद्दल काहीच बोलायचे नव्हते.सगळीकडे नीरव शांतता पसरली होती,राजेश्वरी हलकेच कानोसा घेऊन उभी राह्यली आसपास कुणीही नाही बघितल्यावर ती उठून उभी राह्यली.एका जागी खूप वेळ बसल्याने सगळे अंग आखडून गेले होते,पण इथे फार काळ थांबणे धोकादायक होते,कसेही करून इथून सुटका करून घ्यायला हवी,राजेश्वरी विचारांच्या गुंत्यात पार गुरफटली होती,इतक्यात तिला काही बायकी आवाज आले,अरे ही तर तीच स्त्री आहे रात्री गाणे म्हणत फिरणारी ,काय कराव ? पुढे जाव का?ह्या स्त्रीची मदत मागावी का?निर्णय लवकर घ्यायला हवा.शेवटी धाडस करून राजेश्वरी एकदम पुढे झाली तिला बघून त्या स्त्रिया एकदम दचकल्या, त्या ओरडायच्या आत ती स्त्री, केशर म्हणाली मीच आणलं आहे तिला राजेश्वरी तिचे नाव!राजेश्वरी डोळे विस्फारून तिच्याकडे बघतच राह्यली.
                                                    सौ.उषा.

रविवार, ११ डिसेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                                   श्री                                                  ३३
                               राजेश्वरी जीव मुठीत धरून समोरचा दरबार बघत होती.ती ज्या आसनाच्या मागे लपली होती तिथे एक स्त्री येऊन बसल्याचे तिला एव्हाना कळले होते.सुजयराजांच्या किल्ल्यात त्यांच्याशिवाय आणखीही कुणी राहतंय हे त्यांना तरी माहित आहे की नाही कोण जाणे. स्वतःशीच विचार करत बसलेली राजेश्वरी एका त्रासदायक चिरक्या अन चिडक्या आवाजाने पुन्हा भानावर आली.कुणी तरी जोरात ओरडून विचारत होते अजून दरबाराचे काम सुरु का झाले नाही?दबक्या विनवणीच्या सुरात कुणीतरी उत्तर दिले आज आरोपींना आणायला उशीर झाला म्हणून महाराणीनी रागवू नये.त्याचे वाक्य संपता संपता दोघा तिघांना फरपटत आणले गेले.आणलेली माणसे खाली मान घालून उभी होती.ती स्त्री जिला महाराणी म्हटले होते ती एकदम उत्तेजित झाल्यासारखी ओरडली सुदर्शन अन सुलक्षणा दोघांना आमच्या समोर पंचवीस फटके मारा अन दिवसभर उपाशी ठेवा,राजेश्वरी दचकून समोर बघू लागली,पण हे काही महाराज सुदर्शन अन महाराणी सुलक्षणा नाहीत.अन दर फटक्यानिशी ते कळवळून ओरडत होते,विनवणी करत होते,ती स्त्री मात्र फारच आनंदित होत होती.हा सगळा विलक्षण प्रकार काय आहे ह्या विचारात असलेल्या राजेश्वरीच्या कानावर पुढचे वाक्य पडले त्या सुजयराजाला आमच्या समोर हजर करा अन त्याला चांगले पन्नास फटके मारा,अन हो त्याच्या मुलीला सोडू नका बरका ती पण विषवल्लीच आहे.तिला पण झोडपून काढा.एव्हढे ऐकल्यावर राजेश्वरी भान हरपून एकदम उभीच राहणार होती पण मोठ्या कष्टाने तिने स्वतःला आवरले.फटक्यांची शिक्षा झालेली माणसं तिथेच खाली बसली होती.राजेश्वरीला त्यांची खूप दया आली,अन त्या स्त्रीचा भयंकर संताप राग आला.हे काय गौडबंगाल आहे हे काही केल्या कळत नव्हते.तिने कानोसा घेतला ती महाराणी म्हणवणारी स्त्री उठून गेली होती पण समोर अजूनही ती फटके खाल्लेली माणसं बसली होती ,जरा वेळाने तिला पुन्हा गडबड ऐकू आली,राजेश्वरीने बघण्याचा निष्फळ प्रयत्न केला,इथून केव्हा बाहेर पडता येईल याचा काहीच अंदाज येत नव्हता,तिला आता बापूच्या काळजीने घेरले,तो पण आत आला तर छे आपण इथून तडक बाहेर पडले पाहिजे पण कसे ?एका ओळखीच्या आवाजाने राजेश्वरी विचारचक्रातून बाहेर पडली,होय हा नक्कीच सुजयराजांचा आवाज आहे.

                                               सौ.उषा.

किल्ल्याचे रहस्य                                                   ...

usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...: श्री ३२ राजेश्वरी अन रघुनाथ रात्री उशीर...

शुक्रवार, ९ डिसेंबर, २०११

                                                     श्री                                               ३२
राजेश्वरी अन रघुनाथ रात्री उशीरा पर्यंत उद्या काढायच्या चित्राची चर्चा करत होते.उपलब्ध रंग पुरेसे होते पण चित्राबद्दल एकमत काहीकेल्या  होत नव्हते.शेवटी वेळेवर ठरवू म्हणून दोघही झोपायच्या तयारीत असताना त्यांना तीच स्त्री पुन्हा दिसली.राजेश्वरीने रघुनाथकडे बघितले अन दुसऱ्याच क्षणी ती हातात काठी घेऊन त्या स्त्रीचा पाठलाग करू लागली.यावेळी राजेश्वरी पुरती सावध होती त्यामुळे ती इकडे तिकडे बघत तिचा अचूक पाठलाग करत होती.तिच्या अपेक्षेप्रमाणे ती स्त्री सौधाच्या दिशेने जाऊ लागली.पायऱ्या चढता चढता अचानक दिसेनाशी झाली पण आज राजेश्वरीला नवल वाटले नाही,तिच्या नाहीसे होण्याची जागा अन युक्ती दोन्ही आता माहित झाले होते.राजेश्वरीने पण पायरीवर पाय ठेवला,पुढे जाणार तोच कुणीतरी हात धरला,राजेश्वरीने वळून बघितले,तिला आश्चर्य वाटले रघुनाथ तिच्या पाठोपाठ आला होता.राजेश्वरीने प्रश्नार्थक दृष्टीने त्याच्याकडे पाह्यले.रघुनाथ म्हणाला एकटी जाऊ नको मी पण येतो त्यावर राजेश्वरीने त्याला त्या दिवशी घडलेला प्रसंग थोडक्यात सांगितला आणी त्याला बाहेर थांबायला सांगितले जर उशीर झाला तरच रघुनाथने आत यायचे असे ठरले,रघुनाथने बरोबर एक जाड दोरी आणली होती,ती कमरेला बांधून राजेश्वरी पहिली पायरी चढली त्या कमळाला हात पोचतो का ते बघितले मग पुढच्या तीन पायऱ्या चढून ती कमळाची पाचवी पाकळी फिरवू लागली पायरी सरकली पण या वेळी राजेश्वरी सावध असल्यामुळे ती तोल जाऊन पडली नाही,पुढच्या अंधारात तिने हातातली काठी फिरवली,काहीतरी हलल्यासारखे दिसले,आता तिने पुन्हा काठी फिरवून ती हलणारी वस्तू हातात पकडण्याचा प्रयत्न चालवला,शेवटी एकदाची ती हलणारी वस्तू पकडण्यात तिला पूर्ण यश प्राप्त झाले.तो एक जाडसर दोरखंड होता जो तिथे मुद्दामच लटकत ठेवला होता हे उघड होते.दोरखंडाला धरून राजेश्वरी सुखरूप आत उतरली,पण इकडे बाहेर थोडा गोंधळ झाला होता.राजांच्या मित्रांपैकी कुणीतरी त्या स्त्रीला सौधाकडे येताना बघितले होते त्याने बाकीच्या मित्रांना उठवून इकडेच आणले होते.रघुनाथ पटकन एका दाट झाडाच्या मागे लपला.थोड्यावेळ शोधाशोध करून शेवटी सगळे झोपायला निघून गेले.राजेश्वरीची वाट बघत तिथेच थांबावे की पुन्हा खोलीत जाऊन झोपावे या संभ्रमात रघुनाथ बसल्याजागीच डुलकी घेऊ लागला.राजेश्वरी हातातली काठी सांभाळत हळूहळू पुढे जाऊ लागली.त्य दिवशी सारखीच प्रकाशाची तिरीप दिसू लागल्यावर आणखी सावधगिरीने पुढे पुढे जात असता आपण एका महालात येऊन पोचल्याचे कळल्याने ती थोडी घाबरल्या सारखी झाली.अचानक तिला काही माणस या दिशेनी येताना दिली दिसली.इकडे तिकडे बघून तिने एका सिव्हासनाच्या मागे लपणे पसंत केले.थोड्याच वेळात तो महाल पूर्ण भरून गेला.राजेश्वरी लपली होती त्या जागेवर कुणीतरी येऊन बसले अन दरबाराचे काम सुरु झाले.
                                               सौ.उषा.

सोमवार, ५ डिसेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                     श्री                              ३१
                      रात्रभर जागरण झाल्याने रघुनाथ अन राजेश्वरी दोघांनाही त्रासल्या सारखे झाले होते.उद्याची कल्पना इच्छेविरुद्ध मनात थैमान घालत होती.सगळ्यांसमोर चित्र काढायचे एक वेळ  जमून जाईल पण ते कपडे,दागिने घालून इतक्या लोकांपुढे उभं राहायचं छे 
ही कल्पना काही केल्या दोघांच्या मनास रुचत नव्हती.
              दुपारचे जेवण आटपून राजेश्वरी खोलीत आली तेव्हा रघुनाथ 
झोपण्याच्या तयारीत होता.इतक्यात सुजयराजे येताना दिसले,आता काय नवीन 
संकट म्हणून दोघही बापलेक चिंताग्रस्त त्यांना सामोरे गेले.सुजयराजे खूप 
खूष दिसत होते,त्यांचे बरेच मित्र आले होते.काही आज येणार होते  म्हणून  त्यांची गडबड चालली होती.  सुजयराजांबरोबर  एक माणूस  होता,त्याच्या निर्विकार चर्येवरून काहीही अंदाज बांधता येत नव्हता.त्या दोघांचा 
गोंधळ उडालेला बघून राजे मोठ्या मृदू स्वरात म्हणाले की तुम्ही घाबरून जावं अस 
मी तुम्हाला काहीही सुचवणार नाही.मी जे तुम्हाला सगळ्यांसमोर  चित्र काढायला सांगितले आहे त्याच्या मागे माझे दोन हेतू आहे एक म्हणजे आपल्या देशातल्या स्त्रिया पण पुरुषांच्या बरोबरारीने काम करू शकतात तसेच हळुवार कला कौशल्याची कामे पण त्या तितक्याच उत्तम रीतीने करू शकतात, अन दुसरा हेतू तुम्हाला  प्रसिद्धीची गरज नाही हे मला माहित आहे पण माझ्या मित्रांना तुमच्या कलेचा आस्वाद घ्यायची इच्छा झाली तर तुमचा परिचय असावा असे मला वाटले.अर्थात तुमची इच्छा पण तितकीच महत्वाची आहे,पण ह्या वेळी कृपा करून माघार घेऊ नका.तुम्ही काढलेली चित्र सगळ्यांनाच खूप आवडली आहे,इतक्यात बरोबर असलेल्या माणसाकडे त्यांचे लक्ष गेले,त्याला हाताच्या इशाऱ्याने जवळ बोलावून त्यांनी सांगितले राजेश्वरीला भुयारातून खोलीत आणून टाकणारा हाच बरका,अन ते राजेश्वरीकडे बघून मिस्कील हसले.राजेश्वरीला एकदम चोरी पकडल्या सारखे झाले,ती गोरीमोरी झाली,राजे पुन्हा हसून म्हणाले.काही लोकांना रहस्य शोधण्याचा फारच नाद असतो इतका की अगदी क्षुल्लक घटना सुद्धा त्यांना रहस्यमय वाटू लागते.तुम्हाला  आवडेल अश्या तऱ्हेचा....वाक्य अर्धवट सोडून सुजयराजे निघून गेले.
राजेश्वरी त्यांच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे कितीतरी वेळ बघत होती.हा
समोर आला की आपल्याला संमोहित झाल्यासारखे का वाटते ?ह्याचा
राग का येत नाही?जाऊ दे ह्याचा विचार करण्यात वेळ वाया घालवू नाही म्हणजे उद्याबद्दल विचार करता येईल,उद्याचा दिवस टाळता येणार नाही हे आता नक्की.


                                       सौ.उषा.


   

शुक्रवार, २ डिसेंबर, २०११

usha-ushagmailcom.blogspot.com:                                                   ...

usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...: श्री ३० आज सकाळ पासूनच किल्ल्यावर गडबड सुर...

usha-ushagmailcom.blogspot.com:                                                   ...

usha-ushagmailcom.blogspot.com: ...: श्री ३० आज सकाळ पासूनच किल्ल्यावर गडबड सुर...

किल्ल्याचे रहस्य

                                                         श्री                                       ३० 
आज सकाळ पासूनच किल्ल्यावर गडबड सुरु होती.आज दुपारी राजांचे मित्र राजमहालात राह्यला येणार होते.सुजयराजे तर सकाळपासूनच आले होते,पुढचे काही दिवस ते पण इथेच राहणार होते.आज सगळ्यांचाच स्वैपाक राजे सांगतील त्याप्रमाणे व्हयायचा होता.राजांच्या इंग्रज मित्रांच्या आवडीचा स्वैपाक करायला कुणी आचारी मुद्दाम बोलावला होता.
                  काम संपल्यावर तिथे राहणे रघुनाथ अन राजेश्वरीला कंटाळवाणे वाटत होते.रघुनाथ सुजयराजांना सांगून निघून जावे या विचारात असतानाच माखन त्यांच्या खोलीकडे येताना दिसला.पाठोपाठ सुजयराजे पण येताना दिसले.रघुनाथ उठून उभा राह्यला राजेश्वरी पण दाराचा आडोसा घेऊन उभी राह्यली.सुजयराजे हसत हसत आत आले त्यांनी माखनच्या हातातले सामान रघुनाथच्या हातात दिले,हे तुमच्या दोघांकारता,परवा त्या राजमहालात माझ्या मित्रांना मेजवानी आहे तुम्ही दोघांनी पण तिथे यावे असे मला वाटते,ह्यात काही कपडे अन अलंकार ठेवले आहेत त्याचा कृपया स्वीकार करा. त्या उरलेल्या भिंतीचे चित्रकाम माझ्या मित्रांसमोर करायचे आहे बरका एव्हढे बोलून सुजयराजे जितक्या त्वरेने आले तितक्याच पटकन निघून गेले.
                रघुनाथ अन राजेश्वरी एकमेकाकडे बघतच राह्यले.हे सगळेच त्यांच्या करता नवीन होते.हे कपडे,दागिने ते घालणार का असे कुणीच विचारले नव्हते राजेश्वरीने रघुनाथच्या हातातले सामान घेतले.इतका तलम अन सुंदर कपडा दोघांनी आजवर कधीच वापरला नव्हता.गुलाबी रंगाचा झगा त्यावर वेलबुट्टी,तशीच सुंदर ओढणी,अन तसाच पायजमा,गळ्यात घालायला टपोऱ्या चमकदार मोत्यांचा दुहेरी पदर असलेला हार राजेश्वरी करता अन सोनेरी रंगाचा फेटा किंचित हिरवी छटा असलेला कुर्ता अन पायजमा,मोत्यांचा एकसर गळ्यात घालण्याकरता रघुनाथ करता .या अनपेक्षित संकटाने दोघेही हतबल झाले होते.इथून रात्री पळून जावे असे पण आता त्याना वाटू लागले होते.
                     

बुधवार, ३० नोव्हेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                                  श्री                                             २९
                    संध्याकाळी दिवेलागणीला राजेश्वरी उठून बसली पण आपल्याच मनाशी विचार करत होती,खोलीतून बाहेर यावेसे वाटत नव्हते.सगळ्यांच्या प्रश्नार्थक नजरा न बोलून बरच काही बोलत होत्या त्यापेक्षा इथेच बरे,पण आपण काही गुन्हा केला आहे का?त्यांच्या सगळ्यांच्या प्रश्नाला खरे उत्तर ध्यावे का?नाही नकोच उगीच फालतू चर्चा! राजेश्वरीने सगळ्यांना आवडेल असे उत्तर द्यायचे ठरवले.
                  रात्री जेवायच्या ठिकाणी ती स्वतःच गेली अन तिने रघुनाथला उद्देशून पण सगळ्यांना ऐकायला जाईल अश्याप्रकारे सांगायला सुरुवात केली"तुम्हा सगळ्यांनाच उत्सुकता असेल की मी रात्रभर कुठे होते,मी संध्याकाळी काम आटोपून सौधावर उभी होते.अगदी अंधारून आले म्हणून मी खाली उतरून तिथल्याच एका खोलीत कसला तरी आवाज आला म्हणून डोकावले अन तिथेच चक्कर येऊन पडले.खोलीत अंधार असल्यामुळे कदाचित मी कोणाला दिसले नसेन,सकाळी शुद्धीत आल्यावर मी लगेच आपल्या खोलीवर आले बस एवढेच.सगळ्यांना खात्री होती की हे त्या स्त्रीचेच काम असावे कारण राजेश्वरी सारख्या तरुण मुलीला उगीचच चक्कर कशी येईल  आणी सगळ्यांनी एकमेकाला बजावले की संध्याकाळ व्हायच्या आत सगळे एकत्र दिसले पाहिजे.राजेश्वरीने जोरात मान हलवून रुकार दिला,तिने हळूच रघुनाथकडे बघितले त्याचा चेहेरा निर्विकार होता.
                    पुढचे आठ दिवस सगळ्यांनाच फार धांदलीचे गेले.राजांनी सगळा किल्ला,राजमहाल स्वतःच्या देखरेखीखाली स्वच्छ करून घेतला. किल्ल्यातला राजमहाल आता खरोखर नटला होता.चारीकडे फुलबाग, वेगवेगळ्या  आकाराची कारंजी,इकडून तिकडे उडणारी फुलपाखरं ,अन वस्तीला येऊ बघणारे पक्षी,मुख्य म्हणजे माणसांची वर्दळ यामुळे राजमहाल फारच शोभिवंत दिसू लागला होता.सुजयराजांचे मित्र दोन दिवसांनी इथेच राह्यला येणार होते.मेजवानीचा मोठाच बेत राजांनी आखला होता त्याची जय्यत तयारी सुरु होती.रंगीबेरंगी गालिचे,पडदे हंड्या झुंबर अन आणखी कितीतरी वस्तूंनी राजमहालाच्या सगळ्या खोल्या आकर्षक दिसू लागल्या होत्या.माखन सांगेल त्याप्रमाणे खोल्यांची सजावट केली जात होती.स्वतः सुजयराजे दिवसातून दोन वेळा येऊन कामाची खातरजमा करून घेत होते.त्या महालात राजेश्वरीचे चित्र पूर्ण झाल्यावर सुजयराजांना निरोप दिल्यावर ते लगेच आले.लहान मुलाच्या उत्सुकतेनी त्यांनी चित्र बघून त्याची खूप तारीफ केली,पण राजेश्वरीला का कोण जाणे असं वाटलं की बहुदा त्यांना विशेष आवडले नसावे.एकच भिंत राह्यली होती त्या  भिंतीला फक्त रंग लावून ठेवायला सांगून सुजयराजे निघून गेले.
      

                                               सौ.उषा.

usha-ushagmailcom.blogspot.com: किल्ल्याचे रहस्य

usha-ushagmailcom.blogspot.com: किल्ल्याचे रहस्य: श्री २८ अलगद पाय टाकत राजे...

मंगळवार, २९ नोव्हेंबर, २०११

किल्ल्याचे रहस्य

                                                  श्री                                      २८
                         अलगद पाय टाकत राजेश्वरी पुढे निघाली.ती दोन्ही हातांनी चाचपडत चालत होती.डोळे अंधाराला सरावले होते.पुष्कळ वेळ चालल्यावर तिला माणसांचा आवाज ऐकू येऊ लागला,थोड्या प्रकाशाची तिरीप पण दिसू लागली होती,आपल्याच श्वासोच्छ्वासाचा आवाज फार जोरात येतो आहे असं वाटून ती आणखीच जपून चालत होता आता ती पुढे पाऊल टाकणार तोच एका मजबूत हाताने तिचे तोंड दाबून धरले.घाबरलेल्या राजेश्वरीने मागे वळून बघण्याचा प्रयत्न केला नाही,कसंबसं स्वतःला सावरून तिने डोळे घट्ट मिटून घेतले.आता जे काय होईल त्याला सामोरं जायला हवं अशी मनाची समजूत घालण्याचा आटोकाट प्रयत्न ती करत होती.तिला जवळ जवळ ओढत,फरफटत  त्या व्यक्तीने एका ठिकाणी आणले,कुठलेसे दार उघडून तिला आत ढकलून त्याने पुन्हा दार लावून घेतले.एक अस्फुट किंकाळी तिच्या तोंडून बाहेर पडली राजेश्वरी तिथेच बेशुद्ध होऊन पडली.
                            सकाळी जाग आल्यावर ती पटकन उठून बसली.आपण आहो तरी कुठे हे बघण्या करता ती इकडे तिकडे बघू लागली.ही जागा आपल्या ओळखीची आहे नक्कीच राजेश्वरी आनंदाने बघू लागली त्या आरश्याकडे.होय ही तीच खोली आहे आरश्याची जादू असलेली.पण आपल्याला तर कित्येक कोस चालल्या सारखे वाटते आहे.पाय किती दुखताहेत.हातालाही खूप खरचटलं आहे.उजवा हात तर दुखतो पण आहे.बाहेर उजाडले होते,राजेश्वरी हळूहळू आपल्या खोलीत आली.
               राजेश्वरी रात्रभर न आल्याने सगळ्यांनाच खूप काळजी वाटत होती.सगळीच रात्रभर जागी होती.रघुनाथने सगळ्यांच्या देखत तिला जोरात थप्पड मारली.राजेश्वरी रडत रडत रघुनाथच्या गळ्यात पडली.बापू मी आता नाही जाणार मला माफ कर असे म्हणून पण रघुनाथचा राग ती शांत करू शकली नाही.
                दिवसभर राजेश्वरी खोलीत झोपून होती.तिला चांगलाच ताप भरला होता.रघुनाथने तिला कसलासा पाला उकळून काढा करून प्यायला लावला पण अजूनही त्याचा राग गेला नव्हता.कालपासून राजेश्वरी अन रघुनाथ उपाशीच होते.रघुनाथ खोलीचे दार लोटून राजमहालाच्या कामाला निघून गेला.राजेश्वरीचे विचारचक्र एकीकडे सुरूच होते.मी पुन्हा तिथे जाणार नाही असं म्हणत असतानाच तिचे आतले मन म्हणत होते मी पुन्हा नक्कीच तिथे जाईन,पुरत्या तयारीनिशी,तिला स्वतःचेच एकीकडे नवल वाटत होते,या रहस्याचा उलगडा करून तिचा कोणचाच फायदा नव्हता,हे काम संपल्यावर त्यांना इथून लवकरच जायचे होते.तिच्या उजव्या हाताला ठणका लागला होता त्याच्याकडे मधून मधून तिचे लक्ष जात होते.डोळ्यावर झोपेचा अंमल चढू लागला होता.


                                        सौ.उषा.